Το ελληνικό δίκαιο στο κατώφλι της ύστερης νεωτερικότητας: Το παρόν και το μέλλον του ως θεσμού

Abstract

Η κοινωνιολογική διάσταση του παρόντος άρθρου εκκινεί από την παρατήρηση ότι το σύγχρονο ελληνικό δίκαιο καλείται να ε
πιλύσει προβλήματα ενός όλο και πιο σύνθετου κοινωνικού περιβάλλοντος. Για το λόγο αυτό, καταρχήν επισκοπούνται δύο από
τις σημαντικότερες θεωρίες περί δικαίου της νεωτερικότητας, που προσπαθούν να εξηγήσουν τον τρόπο σύνδεσης του δικαιικού συστήματος με τις περίπλοκες κοινωνικές δομές της εποχής μας. Πρόκειται για τη φορμαλιστική διαλογική θεωρία του δικαίου στο έργο του Habermas και την αυτοποιητική θεωρία του δικαίου στο έργο του Luhmann. Στη συνέχεια αναδεικνύονται τα κοινωνιολογικό αίτια της πρόσφατης κρίσης στον χώρο της ελληνικής δικαιοσύνης και τέλος, ο γράφων προτείνει τον συγκερα
σμό των δύο πιο πάνω θεωριών προς όφελος μιας πιο ουσιαστικής αλλά και πιο ορθολογικής απονομής του δικαίου από τον
Έλληνα δικαστή.