Πινελιές διακειμενικότητας στη Ζωγραφιά της Χριστίνας του Ευγένιου Τριβιζά

Abstract

Στο άρθρο αυτό εξετάζoυμε την αφήγηση του Τριβιζά Η ζωγραφιά της Χριστίνας, σε σχέση με τα διακείμενα και τις εγκιβωτισμένες ιστορίες που εμπεριέχονται σε αυτήν. Βλέπουμε τη διακειμενικότητα ως μια αφηγηματική στρατηγική που εισάγει την πολλαπλότητα των φωνών, την ανατροπή των στερεοτύπων, την επανεπεξεργασία κλασικών κειμένων μέσα από τους τροπισμούς και τα παιχνίδια του λόγου.
Μ’ αυτό τον τρόπο, τέλος και αρχή ενώνονται, το θαυμάσιο (merveilleux) του παλιού παραμυθιού ανανεώνεται και το σύγχρονο παραμύθι, εμπλουτισμένο από τα παλαιά στρώματα των διακειμένων, ανοίγεται σε νέες ερμηνείες και γίνεται καταλύτης της φαντασίας. Σ’ αυτή την περίπτωση η διακειμενικότητα γίνεται το ίδιο το διακύβευμα της λογοτεχνικότητας του κειμένου.