Η νέα Οδύσσεια του δασκάλου

Abstract

Οι μεγάλες σύγχρονες πολιτισμικές προκλήσεις (τεχνοπώλιο, παγκοσμιοποίηση, πλουραλισμός, νέα παιδική ηλικία κ.ά.) δημι
ουργούν πρωτόγνωρες συνθήκες για την εκπαίδευση. Είναι φυσικό, μέσα στο πλαίσιο αυτό, και ο ρόλος του δασκάλου να καθί
σταται πολυπλοκότερος, η εκπαίδευσή του να γίνεται πολυδιάστατη και πιο απαιτητική, καθώς οι προσδοκίες της κοινωνίας
απ'αυτόν αυξάνονται. Αν ισχύει ότι η παιδαγωγική σχέση είναι ο σημαντικότερος παράγοντας στην αγωγή αξιών και στη διαδικασία μάθησης, τότε ο δάσκαλος είναι και θα εξακολουθήσει να αποτελεί την ψυχή του σχολείου. Χωρίς δασκάλους, που συνδυάζουν επιστημοσύνη και διδακτική κατάρτιση με ανοιχτοσύνη, σχεσιακά ήθος, με κατανόηση για το παιδί και με όραμα παιδείας, δεν καρποφορούν ούτε οι νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση ούτε οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Για την αντιμετώπιση των μεγάλων εκπαιδευτικών προβλημάτων στο μέλλον, η παρέμβαση της επιστήμης και της τεχνολογίας πρέπει να συμβαδίζει με την προσπάθεια διεύρυνσης των ανθρωπιστικών κατακτήσεων στην εκπαίδευση και διάσωσης του  προσωποκεντρικού προσανατολισμού της. Μέγιστο ανθρωπιστικό κεφάλαιο της εκπαίδευσης αποτελεί ο δάσκαλος που παίρνει στα σοβαρά την παιδαγωγική και ανθρωποποιητική αποστολή του.