Βιβλιοθήκη, συγγράμματα και τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Η περίπτωση των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών της Θεσσαλονίκης

Abstract

Η εκπαίδευση αποτελεί για κάθε κοινωνία και κάθε εποχή το σημαντικότερο μοχλό ανάπτυξης και την αποδοτικότερη επένδυση.
Υπό το πρίσμα του ιδεότυπου της τελεολογικής δράσης, δηλαδή της ορθολογικής σύνδεσης μέσων και στόχων, όπως διατυπώθηκε από τον Max Weber και άλλους θεωρητικούς, εξετάζεται ο τρόπος λειτουργίας της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η διαδικασία μάθησης στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση στηρίχθηκε και στηρίζεται ακόμη και σήμερα, κατά
μεγάλο μέρος, στο λεγόμενο σύστημα του ενός συγγράμματος, σε αντίθεση με το σύστημα της βιβλιογραφίας που υιοθετήθηκε
στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ήδη από τον 18o αιώνα. Από τον Schiller μέχρι τον Adorno και από τον Παπανούτσο
μέχρι τον Ανδρόνικο, η εκπαίδευση αυτού του είδους αποτέλεσε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο αντικείμενο κριτικής. Για
μακρό χρονικό διάστημα η μεταρρύθμιση προς την κατεύθυνση της βιβλιογραφίας σκόνταφτε στην Ελλάδα, κατά πρώτον λόγο
εξαιτίας και της έλλειψης βιβλιοθηκών. Με τη συνδρομή κοινοτικών πόρων οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Το θεσμικό πλαίσιο όμως μιας μεταρρύθμισης περιεχομένου απουσιάζει. Ίσως οι ιστορικοί της εκπαίδευσης του
μέλλοντος γράψουν ότι η ελληνική εκπαίδευση εκσυγχρονίστηκε με τη συνδρομή της Ευρωπαϊκή Ένωσης.