Ο αντικομμουνισμός στο μεσοπόλεμο (1922-1940)

Abstract

Σκοπός της παρούσας ανάλυσης είναι να εξετάσει το φαινόμενο του αντικομουνισμού στην Ελλάδα του μεσοπολέμου, οριοθετούμενου από τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), μέχρι την είσοδο γις χώρας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (1940).
Το φαινόμενο του αντικομουνισμού εξετάζεται και αναλύεται στα πλαίσια των αντεπιδράσειον αστικού κράτους κομουνιστικού κινήματος, ως προς την ιδεολογική, νομοθετική και υλική του έκφανση. Στη συνέχεια εξετάζονται οι εσωτερικοί και εξωγενείς παρά
γοντες του φαινομένου. Στο εσωτερικό έχουμε αλλαγή κυρίαρχης ιδεολογίας, από το μεγαλοϊδεατισμό στον αντικομουνισμό,
σχηματοποίηση και δράση της ομάδας πρόκλησης, κοινωνικές παραμέτρους, και νέες οικονομικές συνθήκες με την είσοδο του
Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής (Κ.Τ.Π.) και προοπτική οικονομικής κρίσης από το 1931.
Ως εξωγενείς παράγοντες, εντοπίζουμε τα ρεύματα της εποχής του μεσοπολέμου (σοβιετικό μοντέλο, φασισμός, εθνικοσοσιαλισμός, κοινοβουλευτισμός) και τα συνδέουμε με τις αντίστοιχες εσωτερικές δυνάμεις που επηρεάζονται από αυτά. Όλα αυτά έχουν συγκεκριμένες επιπτώσεις στην έξαρση του μεσο πολεμικού αντικομουνισμού στην Ελλάδα.