Η πρωτοπορία και οι λογοτεχνικές σπουδές στην Ελλάδα

Abstract

Η ακαδημαϊκή έρευνα και διδαακαλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας υφίοταται θεσμικούς και θεωρητικούς περιορισμούς, όπως αυτούς που επιφέρει η πολλαπλά φορτισμένη διάκριση υψηλού-χαμηλού, που εγκαθιδρύθηκε από το μοντερνισμό, και αμφι
σβητήθηκε από τις νέες συνθήκες προσέγγισης των λογοτεχνικών κειμένων. Θα μπορούσαμε να διαφύγουμε από αυτό τον αντιθετικό διαχωρισμό αν εξετάζαμε τα λογοτεχνικά κείμενα ως σημαίνουσες πρακτικές, ως δηλαδή παρεμβάσεις στη μοντερνιστική ιστορικοποίηση μέσω της μεταλλαγής των σημασιών τους από νέες αναγνώσεις. Θα επικεντρωθούμε στην κειμενικότητα ως κυρίαρχη σημαίνουσα πρακτική, διερευνώντας τη σε συγκεκριμένα κείμενα της ελληνικής πρωτοποριακής λογοτεχνίας.