«Ποίηση» και αυτονομία

Περίληψη

Το ανθρώπινο υποκείμενο έχει να επιλέξει ανάμεσα στην αναγκαιότητα και στην υπαρκτικη του ελεuθερια. Καθεμιά από τις
δύο επιλογές συνοδεύεται από σuγκεκριμένες παραδοχές και πρακτικές στο χώρο της οντολογιας, της πολιτικής και της
γλωσσικής σημαντικής. Η nρώτη εκβάλλει σε οντολογικό μονισμό, ντετερμινιστικές παρaμυθιες, πολιτική ετερονομία, πρόκριση
του κριτηρίου της κοινωνικής λειτουργικότητας και υπαρκτική εμμένεια, ενώ η γλώσσα έρχεται, με τη σειρά της, να υποστηρίξει
τη φαντασίωση. Στη δεύερη περίπτωση, μιλούμε για ένα ποιητικό υποκείμενο, δηλαδη, για ένα υποκείμενο που καταφέρνει
να αυτονομηθεί από κάθε προκαθορισμό και στατικότητα. Χαρακτηριστικά του είναι η απροσδιοριστία και η πρισματικότητα
που ακουμπούν σε μια yλωσσική έκφραση ανοιχτή, σε ένα νόημα διαρκώς aναθεμελιούμενο, το οποίο εν τέλει οδηγεί στη διαρκή αναθεμελίωση του ιδιου του υποκειμένου που το εκφέρει.