Κοινωνιολογική προσέγγιση της ιατρικής και του ιατρικού θεσμού

Περίληψη

Η αύξηση του καταμερισμού εργασίας είχε σαν συνέπεια την απόσπαση της ασθένειας από την κοινότητα και την εναπόθεσή
της σε ένα στρώμα ειδικών (γιατροί). Υπεύθυνος για την άρση της ρήξης μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, την οποία η ασθένεια προκαλεί, θεωρήθηκε ο γιατρός και δευτερευόντως το ίδιο το άτομο. Η ασθένεια έπαυσε να αποτελεί αντικείμενο της κοινότητας και ο ασθενής αποενοχοποιήθηκε. Επειδή η ασθένεια ορίζεται πρωτίστως με κοινωνικό-πολιτισμικούς όρους, η μετάβαση αυτή έγινε μέσα από την εναλλαγή ιατρικών παραδειγμάτων και κάτω από την επίδραση κοινωνικό-οικονομικών παραγόντων. Ωστόσο η εμπέδωση δομών μισθωτής εργασίας και η παράλληλη αναβάθμιση της αξίας του σώματος (παραγωγή υπεραξίας), αναβάθμισε, επαγγελμαrικοποιώνrας και τον ιατρικό θεσμό, ο οποίος στο νέο κοινωνικό πλαίσιο, όπου η υγεία ταυτίστηκε με την απουσία ασθενείας, απέκτησε ελεγκτικό ρόλο (πιστοποίηση ασθένειας) και ρόλο αποκατάστασης της λειτουργικότητας του ατόμου.