Άσκηση και Αντιοξιδωτική Ικανότητα του Ουρικού Οξέος

Περίληψη

Τις τελευταίες δεκαετίες το οξιδωτικό στρες αποτελεί συνηθισμένο θέμα συζήτησης και έρευνας στο χώρο της αθλητικής επιστήμης, καθώς η τακτική άσκηση φαίνεται να βελτιώνει το αντιοξιδωτικό σύστημα του οργανισμού ως προσαρμογή στο οξιδωτικό στρες. Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης είναι να εξετάσει την επίδραση της άσκησης στη συγκέντρωση ενός από τα κυριότερα αντιοξιδωτικά του αίματος, του ουρικού οξέος, που παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα να προκαλεί ουρική αρθρίτιδα σε υψηλές συγκεντρώσεις. Όπως φαίνεται από την πλειονότητα των σχετικών μελετών, η οξεία άσκηση αυξάνει τη συγκέντρωση του ουρικού οξέος λόγω αυξημένης διάσπασης του ATP, τελικό προϊόν της οποίας είναι το ουρικό οξύ. Η αύξηση του ουρικού οξέος μετά την άσκηση διαρκεί το πολύ μια ημέρα χωρίς να προκαλεί συνήθως υπερουριχαιμία (συγκέντρωση πάνω από το φυσιολογικό). Από τις λίγες έρευνες στις οποίες μελετήθηκε η προσαρμογή του ουρικού οξέος σε συστηματική μακρόχρονη άσκηση φαίνεται ότι οι προπονημένοι έχουν υψηλότερη συγκέντρωση ουρικού οξέος σε κατάσταση ηρεμίας και μετά από άσκηση σε σύγκριση με μη αθλούμενους. Φαρμακευτικοί χειρισμοί (αλλοπουρινόλη) που μειώνουν το ουρικό οξύ σε παθολογικές καταστάσεις εμποδίζουν την αύξησή του με την άσκηση, ενώ είναι αμφίβολο αν υπάρχουν διατροφικοί χειρισμοί που να επηρεάζουν την ανταπόκριση του ουρικού οξέος στην άσκηση. Συμπερασματικά, η άσκηση μπορεί να αυξήσει τη συγκέντρωση του ουρικού οξέος στο πλάσμα χωρίς να προκαλεί υπερουριχαιμία. Η αύξηση αυτή μπορεί να συμβάλλει στην αντιοξιδωτική ικανότητα του οργανισμού.