Μάθηση Ανακάλυψης και Χρήση Μοντέλων στη ∆ιδασκαλία ∆εξιοτήτων της Αντισφαίρισης

Περίληψη

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η διερεύνηση της καταλληλότερης µεθόδου διδασκαλίας στην εκµάθηση του ανοιχτού χτυπήµατος (forehand) στο τένις. To δείγµα αποτέλεσαν 72 παιδιά, ηλικίας 8 ετών (Μ=8.5 έτη, SD=1 έτος), χωρίς εµπειρία στο forehand. Οι ασκούµενοι χωρίσθηκαν τυχαία σε τέσσερις πειραµατικές οµάδες: Η οµάδα Α παρακολουθούσε ένα εξειδικευµένο µοντέλο στο βίντεο (οµάδα εξειδικευµένου µοντέλου) και ταυτόχρονα λάµβανε προφορική ανατροφοδότηση. Η οµάδα Β παρακολουθούσε ένα αρχάριο µοντέλο ζωντανά (οµάδα αρχάριου µοντέλου) και ταυτόχρονα λάµβανε προφορική ανατροφοδότηση. Η οµάδα Γ έλαβε αρχικές προφορικές οδηγίες πριν την εξάσκηση, χωρίς όµως να της δοθεί προφορική ανατροφοδότηση κατά τη διάρκεια αυτής (οµάδα µάθησης ανακάλυψης). Η οµάδα ∆ λάµβανε και προφορικές οδηγίες πριν την εξάσκηση και προφορική ανατροφοδότηση κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης (ως οµάδα ελέγχου). Η εξάσκηση είχε διάρκεια 12 εβδοµάδες σε όλες τις οµάδες. Η ανάλυση της διακύµανσης µε επαναλαµβανόµενες µετρήσεις 3Χ4 (3 µετρήσεις Χ 4 οµάδες) για τη µορφή εκτέλεσης της κίνησης έδειξε αλληλεπίδραση µεταξύ µέτρησης και µεθόδου εξάσκησης (p< .05). Οι δύο µέθοδοι παρατήρησης (Α και Β οµάδα) παρουσίασαν καλύτερα αποτελέσµατα κατά την τελική µέτρηση και τη µέτρηση της διατήρησης (p< .05) σε σχέση µε την αρχική µέτρηση, ενώ η µέθοδος της µάθησης ανακάλυψης και η οµάδα ελέγχου παρουσίασαν καλύτερα αποτελέσµατα µόνο κατά τη µέτρηση της διατήρησης σε σχέση µε την αρχική µέτρηση (p< .05). Όσον αφορά το αποτέλεσµα της κίνησης, τα αποτελέσµατα δεν έδειξαν αλληλεπίδραση µεταξύ µέτρησης και µεθόδου εξάσκησης (p> .05), όµως οι διαφορές στη µορφή εκτέλεσης της κίνησης και στο αποτέλεσµα της κίνησης µεταξύ των µετρήσεων ήταν σηµαντικές (p<.05) σε όλες τις οµάδες. Η σηµαντική βελτίωση στην οµάδα Γ (µάθηση ανακάλυψης) στο τεστ διατήρησης οδηγεί στο συµπέρασµα ότι ένα διάστηµα αποχής από την εξάσκηση είναι απαραίτητο για τα παιδιά ώστε να ανασυγκροτήσουν τις πληροφορίες και να δώσουν λύση στις κινητικές απαιτήσεις που αντιµετωπίζουν. Το συµπέρασµα αυτής της έρευνας είναι πως κάθε προπονητής µπορεί να χρησιµοποιεί όλες αυτές τις µεθόδους διδασκαλίας, είτε µεµονωµένα είτε σε συνδυασµό, αρκεί να προσαρµόζει κάθε φορά την εκάστοτε µέθοδο που χρησιµοποιεί µε τις συνθήκες που έχει να αντιµετωπίσει.