Χορεύοντας το Παρελθόν στο Παρόν: Ο Παραδοσιακός Χορός ως Θεατρική Πράξη

Περίληψη

Η μεταφορά και η παρουσίαση του παραδοσιακού χορού μιας χώρας στη σκηνή, είναι μια αισθητική και
ταυτόχρονα πολιτική πράξη, που αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν ο χορός παρουσιάζεται σε ξένο ακροατήριο. Και αυτό γιατί η σκηνική παρουσίαση του παραδοσιακού χορού μπορεί να ιδωθεί ως μια εικόνα της χώρας, που αναπαριστά σκηνικά τις πολιτισμικές της αξίες και κανόνες. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η διερεύνηση ζητημάτων που άπτονται της σκηνικής παρουσίασης του ελληνικού χορού από τα ελληνικά χορευτικά συγκροτήματα και της αντιμετώπισής του ως καλλιτεχνικό είδος. Η μελέτη στηρίζεται στην ανάλυση 80 παραστάσεων παραδοσιακού χορού που δόθηκαν την περίοδο Απρίλιος 2003 – Απρίλιος 2004. Στις παραστάσεις αυτές συμμετείχαν 320 χορευτικά συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα. Ακόμη, ανατρέξαμε στη σχετική με το υπό διαπραγμάτευση θέμα, διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία. Για την ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκαν η ποσοτική και ποιοτική ανάλυση. Από την ανάλυση προέκυψε ότι οι παραστάσεις των ελληνικών χορευτικών συγκροτημάτων τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν την ίδια αισθητική και καλλιτεχνική αντίληψη και δεν πληρούν τις θεατρικές απαιτήσεις και τα καλλιτεχνικά κριτήρια. Από τις παραστάσεις τους απουσιάζουν ειδικότητες όπως σκηνοθέτης, χορογράφος, ενδυματολόγος και την όλη ευθύνη την έχουν οι δάσκαλοι χορού. Αυτό πιθανόν να οφείλεται στην άσχημη οικονομική κατάσταση των συλλόγων και την ανεπαρκή τους στελέχωση με το κατάλληλο επιστημονικό, διοικητικό και τεχνικό προσωπικό και την εκπαιδευτική ανεπάρκεια των δασκάλων χορού.