Επίδραση Δύο Διαφορετικών Μεθόδων Διαλειμματικής Προπόνησης στη Μέγιστη Πρόσληψη Οξυγόνου

Περίληψη

Σκοπός της έρευνας ήταν να διερευνήσει την αποτελεσματικότητα δύο διαφορετικών διαλειμματικών
μεθόδων προπόνησης, της μικρής διάρκειας (30s) και της μέσης διάρκειας (½Tlimit), όσον αφορά στη βελτίωση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2max) και της ταχύτητας στη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (vVO2max). Στην παρούσα έρευνα πήραν μέρος έντεκα μέτρια προπονημένοι (VO2max=51.63±7.14ml/kg/min) φοιτητές φυσικής αγωγής. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, A και B και ακολούθησαν δυο διαφορετικά εβδομαδιαία προγράμματα για ένα διάστημα τεσσάρων εβδομάδων. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα της A ομάδας περιλάμβανε δύο διαλειμματικές προπονήσεις μικρής διάρκειας (30s), με ένταση 100% της vVO2max, καθώς και μια προπόνηση συνεχόμενου τρεξίματος διάρκειας 30min, με ένταση 70% της vVO2max. Το πρόγραμμα που ακολούθησε η B ομάδα περιελάμβανε δυο διαλειμματικές προπονήσεις μέσης διάρκειας (½Tlimit) με ένταση 100% της vVO2max, καθώς και μια προπόνηση συνεχόμενου τρεξίματος όμοια με αυτή της ομάδας Α. Από την επεξεργασία των αποτελεσμάτων φάνηκε ότι οι ομάδες Α και Β παρουσίασαν σημαντικές αυξήσεις της VO2max (11.1% και 17.8%, αντίστοιχα) καθώς και της vVO2max (4.9% και 11.4%, αντίστοιχα, p<.05). Παρά την τάση για μεγαλύτερη βελτίωση της VO2max στην ομάδα Β σε σχέση με την ομάδα Α αυτή δεν ήταν στατιστικά σημαντική (p>.05). Από τον έλεγχο της αλληλεπίδρασης φάνηκε ότι η διαφορά που παρατηρήθηκε στη βελτίωση της vVO2max, μεταξύ των δυο ομάδων, πιθανόν θα ήταν στατιστικά σημαντική (p<.05), αν το μέγεθος του δείγματος ήταν μεγαλύτερο. Συνοψίζοντας, η διαλειμματική προπόνηση μέσης διάρκειας (½Tlimit) παρουσιάζει μία τάση να είναι πιο αποτελεσματική ως προς τη βελτίωση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2 max) και της ταχύτητας που σημειώνεται στη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (vVO2max) σε σχέση με αυτή της μικρής διάρκειας (30s).